Początki stałego osadnictwa na tym terenie sięgają VIII-IX wieku. Przez żyzne łąki nadwiślańskie wiódł szlak komunikacyjny, łączący dwie pierwsze stolice Mazowsza: Płock i Czersk. Życie tutejszych mieszkańców związane było z Wisłą. Korzystali oni z żyznych gleb i wspaniałych łąk, ale byli też narażeni na liczne powodzie w latach: 1774, wezbranie wody w sierpniu 1813, znalazły tereny od Wilanowa do Kazunia. Kolejna powódź 1844 Natomiast powódź roztopowa z marca i kwietnia 1888/89 roku objęła cały prawie obszar północnej części kraju, 1924, 1947 nastąpiło przerwanie wału uszkodzonego działaniami wojennego i była to ostatnia wielka powódź w Kazuniu. Nowe wały przeciwpowodziowe, zostały usypane w końcu lat 50, co powstrzymały kolejne zalewy do dnia dzisiejszego .
|
